рунду́к, -а́, мн. -í -о́ў, м.

Металічны сундук у карабельным памяшканні.

|| прым. рунду́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рунду́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рунду́к рунду́кі
Р. рунду́ка рунду́коў
Д. рунду́ку рунду́кам
В. рунду́к рунду́кі
Т. рунду́ком рунду́камі
М. рунду́ку рунду́ках

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рунду́к м. скры́ня, -ні ж.; (сундук) ку́фар, -фра м.; рунду́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рунду́к ’невялікая крамка на рынку’, ’куфар для прыпасаў’ (Бяльк.), ’куфар’, ’турбіна’ (Касп.). Параўн. укр. рунду́к ’ганак, прылавак’, рус. рунду́к ’узвышэнне’, ’прылавак з скрынкамі’. З цюрк. orunduk ’падушка, сядзенне’, тат. urunduk ’сядзенне’ (Фасмер, 3, 517).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скры́ня ж. ларь м.; сунду́к м.; рунду́к м.;

с. са збо́жжам — ларь с зерно́м;

пакава́ць ~ню — набива́ть сунду́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)