ружэ́йнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Майстар, які вырабляе ружжы, рабочы ружэйнага цэха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ружэ́йнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ружэ́йнік ружэ́йнікі
Р. ружэ́йніка ружэ́йнікаў
Д. ружэ́йніку ружэ́йнікам
В. ружэ́йніка ружэ́йнікаў
Т. ружэ́йнікам ружэ́йнікамі
М. ружэ́йніку ружэ́йніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ружэ́йнік м. руже́йник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ружэ́йнік, ‑а, м.

Гіст. Воін, узброены ружжом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руже́йник ружэ́йнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)