ру́жа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ру́жа ру́жы
Р. ру́жы ру́ж
Д. ру́жы ру́жам
В. ру́жу ру́жы
Т. ру́жай
ру́жаю
ру́жамі
М. ру́жы ру́жах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ружо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Гадавальнік, дзе вырошчваюцца ружы, а таксама кветнік з руж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зацвісці́, -віту́, -віце́ш, -віце́; -віцём, -віцяце́, -віту́ць; -віў, -віла́, -ло́; зак.

Пачаць цвісці.

Зацвілі ружы.

|| незак. зацвіта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ча́йны

1. гл. чай.

2. Звязаны з вытворчасцю, апрацоўкай, захоўваннем, продажам чаю.

Чайная фабрыка.

Чайная ружа — гатунак ружы з кветкамі бледнажоўтага колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парасцвіта́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; зак.

Расцвісці — пра ўсіх, многіх ці пра ўсё, многае.

Ружы парасцвіталі.

Твары дзяўчат парасцвіталі ўсмешкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калю́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Усякае колкае вастрыё, шып, тое, што колецца.

К. ружы.

2. перан. З’едлівая заўвага, вострая насмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падацвіта́ць, ‑ае; зак.

Дацвісці — пра ўсё, многае. Ружы падацвіталі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ру́жавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ружы. Ружавы ліст. // Прыгатаваны з руж. Ружавае варэнне. // Атрыманы з ружы. Ружавы алей.

2. у знач. наз. ру́жавыя, ‑ых. Тое, што і ружакветныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ружо́ўнік, ‑а, м.

Гадавальнік, дзе вырошчваюцца ружы, а таксама кветнік руж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насту́рцыя, ‑і, ж.

Тое, што і настурка. Ад вясны і да позняй восені цвітуць за агароджаю настурцыі, рамонкі і ружы. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)