Ру́днікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ру́днікі
Р. Ру́днікаў
Д. Ру́днікам
В. Ру́днікі
Т. Ру́днікамі
М. Ру́дніках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рудні́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рудні́к руднікі́
Р. рудніка́ рудніко́ў
Д. рудніку́ рудніка́м
В. рудні́к руднікі́
Т. рудніко́м рудніка́мі
М. рудніку́ рудніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рудні́к, ‑а, м.

Сістэма збудаванняў для здабычы карысных выкапняў, а таксама горнапрамысловае прадпрыемства, якое ажыццяўляе гэтую здабычу. Залатыя руднікі. Медныя руднікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рудні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Горнапрамысловае прадпрыемства для здабычы руды, карысных выкапняў.

Уранавыя руднікі.

|| прым. рудніко́вы, -ая, -ае.

Рудніковае мацаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ру́дня ’прамысловае прадпрыемства, дзе здабывалі або плавілі руду’ (ТСБМ, Нас.), ’месца выплаўкі жалеза’ (ТС), рудня́, ру́дніца ’тс’ (Ласт.), руднікі́ ’жыхары вёскі Рудня’ (ТС). Ад руда (гл.) як судня ’месца, дзе быў суд’, пчольня, кветня ’кветнік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)