рубцы́, -цо́ў, ед. рубе́ц м., кул. рубцы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рубцы́ ’адзенне старое, рванае’ (мсцісл., Юрч. Сін.). Магчыма, кантамінацыя рубы ’добрае адзенне’ (гл.) і рубцы, рубец ’шво пры сшыванні двух кавалкаў тканіны’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рубе́ц

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рубе́ц рубцы́
Р. рубца́ рубцо́ў
Д. рубцу́ рубца́м
В. рубе́ц рубцы́
Т. рубцо́м рубца́мі
М. рубцы́ рубца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ру́бка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ру́бка ру́бкі
Р. ру́бкі ру́бак
Д. ру́бцы ру́бкам
В. ру́бку ру́бкі
Т. ру́бкай
ру́бкаю		 ру́бкамі
М. ру́бцы ру́бках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рубе́ц I, -бца́ м., в разн. знач. рубе́ц;

ад ран на це́ле засталі́ся рубцы́ — от ран на те́ле оста́лись рубцы́;

у швы і рубцы́ во́праткі панабіва́ўся пыл — в швы и рубцы́ оде́жды наби́лась пыль

рубе́ц II, -бца́ м., анат., кул. рубе́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рубцава́цца, ‑цуецца; незак.

Зажываць, гаіцца, утвараючы рубцы (пра раны, язвы і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кіндзю́к, -ка́ м., разг.

1. желу́док;

2. кул. рубе́ц, рубцы́ мн.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паласава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; незак.

1. што. Рэзаць на палосы (спец.).

П. жалеза.

2. каго-што. Біць, пакідаючы рубцы, палосы на целе (разм.).

|| зак. спаласава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны (да 2 знач.) і распаласава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны (да 1 знач.).

|| наз. паласава́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тымпані́я, ‑і, ж.

Захворванне сельскагаспадарчай жывёлы, пры якім збіраецца празмерная колькасць газаў у рубцы жвачных або ў кішэчніку коней.

[Грэч. tympanon — барабан, бубен.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кілбаса́ ’каўбаса’ (Сл. паўн.-зах., Шат., Мал., Яруш., Нар. сл., Бяльк.), ’рубцы’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. каўбаса.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)