рубцава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рубцава́ты рубцава́тая рубцава́тае рубцава́тыя
Р. рубцава́тага рубцава́тай
рубцава́тае		 рубцава́тага рубцава́тых
Д. рубцава́таму рубцава́тай рубцава́таму рубцава́тым
В. рубцава́ты (неадуш.)
рубцава́тага (адуш.)		 рубцава́тую рубцава́тае рубцава́тыя (неадуш.)
рубцава́тых (адуш.)
Т. рубцава́тым рубцава́тай
рубцава́таю		 рубцава́тым рубцава́тымі
М. рубцава́тым рубцава́тай рубцава́тым рубцава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рубцава́ты разг. рубцева́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рубцава́ты, ‑ая, ‑ае.

З рубцамі ​1. І тут хлопцы ахнулі: у Мікалая Пятровіча з плечука тырчала куцая костка, абцягнутая рубцаватай чырвонай скурай. Нядзведскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рубцева́тый разг. рубцава́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рубе́ц 1 ’падоўжанае паглыбленне, зробленае кім-небудзь на гладкай паверхні’, ’след на целе пасля загоенай раны або ад пабояў’, ’шво пры сшыванні двух кавалкаў тканіны, скуры і пад.’, ’руб’ (ТСБМ), ’выступ, край’ (ТС), рубцава́ты ’з рубцамі’, рубцава́цца ’гаіцца, утвараючы рубцы (пра раны, язвы і пад.)’ (ТСБМ). Укр. рубе́ць, рус. рубе́ц ’рубец’, серб.-харв. ру̑б ’рубец (на адзенні)’, славен. rob ’тс’, польск. rąbek ’рубчык’. Стараж.-рус. рубьць ’рубец’. Гл. руб.

Рубе́ц 2 ’самы вялікі аддзел страўніка жвачных жывёл; ежа, прыгатаваная з гэтай часткі страўніка’ (ТСБМ). Да папярэдняга слова, у аснове значэння — знешняе падабенства.

Рубе́ц 3 ’спінка ложка’ (вілейск., Нар. сл.). Да руб (гл.), значэнне ’кант; цвёрды край прадмета’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)