рокота́ть несов. раката́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вурката́ць несов. рокота́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раката́ць несов. рокота́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
завурката́ць сов., разг. (начать рокотать) зарокота́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
урча́ть несов. (ворчать) бурча́ць; (ворковать) буркава́ць; (рокотать) бурката́ць; (журчать) журча́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Раката́ць ’адзывацца дробным раскацістым гулам’ (ТСБМ). Магчыма, русізм, параўн. рус. рокота́ть, рокочу́ ’гучаць’, дыял. рекота́ть ’у голас смяяцца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рэ́кша ’сіваваронка, Coracias garrulus L.’ (Нікан.). Укр. ра́кша, рус. ра́кша, ро́кша ’тс’, звязана з гукапераймальным коранем слоў рокота́ть, регота́ть (Фасмер, 3, 439), насуперак Праабражэнскаму, які выводзіць з *кракша ад кракаць (2, 179).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́кат ’раскацістыя гукі, якія зліваюцца ў манатонны гул’ (ТСБМ), укр. ро́кіт, рус. ро́кот ’тс’, рокота́ть ’грукаюць, грукатаць’, рус. карэл. ’моцна спяваць; крычаць’, стараж.-рус. рокотати ’гучаць’. Усходнеславянскае. Зах.-слав. і паўд.-слав. адпаведнікі маюць ‑е‑ у корані і ‑г‑ замест ‑к‑, набліжаючыся да рагатаць, рогат (гл.). Гукапераймальнае (Праабражэнскі, 2, 212; Фасмер, 3, 497; SEK, 4, 201).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)