ро́дзімка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ро́дзімка |
ро́дзімкі |
| Р. |
ро́дзімкі |
ро́дзімак |
| Д. |
ро́дзімцы |
ро́дзімкам |
| В. |
ро́дзімку |
ро́дзімкі |
| Т. |
ро́дзімкай
ро́дзімкаю |
ро́дзімкамі |
| М. |
ро́дзімцы |
ро́дзімках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ро́дзімка ’ружовыя месцы на шчацэ’ (мазыр., ЛА, 3), ро́дзінка ’тс’ (брэсц., там жа) — у выніку субстантывацыі дзеепрыметніка *rod‑imъ < *roditi > радзі́ць (гл.). Мена ‑м‑ > ‑н‑, відаць, пад уплывам рус. ро́динка ’радзімы знак, радзімка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)