ре́ченька ласк., нар.-поэт. рэ́чанька, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэ́чанька ж., ласк., нар.-поэт. ре́ченька

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ль — часціца ў словах: хтоль, штоль, якіль ’хто-небудзь і г. д.’ (Янк. 3.), як і рус. ‑ль з’яўляюцца другаснай формай з прасл. ‑li (укр. ‑ли). Паводле Зубатага (Studie, 2, 52–54), яна спачатку была часціцай настрою (параўн. рус. ты река ли моя, реченька або сторона ли моя, сторонушка), пасля з яе развіліся ўзмацняльная і абмежавальная функцыі, пазней альтэрнатыўная, якая выражалася ў пытанні. Больш падрабязна гл. ESSJ SG (2, 409–413).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ли​II (ли, ль) част.

1. (вопросительная) ці (ли ставится после слова, к которому относится, а ці — перед словом, к которому относится);

зна́ет ли он э́то? ці ве́дае ён гэ́та?;

2. (неопределённая — в народных песнях и подражаниях им при переводе опускается);

ты река́ ли моя́, ре́ченька ты рака́ мая́, рэ́чанька.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)