раўчаві́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
раўчаві́на |
раўчаві́ны |
| Р. |
раўчаві́ны |
раўчаві́н |
| Д. |
раўчаві́не |
раўчаві́нам |
| В. |
раўчаві́ну |
раўчаві́ны |
| Т. |
раўчаві́най
раўчаві́наю |
раўчаві́намі |
| М. |
раўчаві́не |
раўчаві́нах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
раўчаві́на, ‑ы, ж.
Абл. Роў, равок. Мінуўшы панскі двор са старасвецкім паркам, з будынінамі, пачарнелымі ўжо ад часу, дарога апошні раз спусцілася з горкі ў шырокую раўчавіну, заросшую дробным алешнікам. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)