раўні́вец, -ні́ўца, мн. -ні́ўцы, -ні́ўцаў, м.

Раўнівы чалавек.

|| ж. раўні́віца, -ы, мн. -ы, -віц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раўні́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. раўні́вец раўні́ўцы
Р. раўні́ўца раўні́ўцаў
Д. раўні́ўцу раўні́ўцам
В. раўні́ўца раўні́ўцаў
Т. раўні́ўцам раўні́ўцамі
М. раўні́ўцу раўні́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раўні́вец, -ні́ўца м., разг. ревни́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раўні́вец, ‑ніўца, м.

Разм. Раўнівы чалавек. І разумею я раўніўца, Што ўспыхваў, нібыта агонь, З-за ўсмешкі юнай чараўніцы, Што бліскала не для яго. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раўні́віца, ‑ы, ж.

Жан. да раўнівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ревни́вец разг. раўні́вец, -ні́ўца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)