раскарчава́ны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
раскарчава́ны |
раскарчава́ная |
раскарчава́нае |
раскарчава́ныя |
| Р. |
раскарчава́нага |
раскарчава́най
раскарчава́нае |
раскарчава́нага |
раскарчава́ных |
| Д. |
раскарчава́наму |
раскарчава́най |
раскарчава́наму |
раскарчава́ным |
| В. |
раскарчава́ны (неадуш.)
раскарчава́нага (адуш.) |
раскарчава́ную |
раскарчава́нае |
раскарчава́ныя (неадуш.)
раскарчава́ных (адуш.) |
| Т. |
раскарчава́ным |
раскарчава́най
раскарчава́наю |
раскарчава́ным |
раскарчава́нымі |
| М. |
раскарчава́ным |
раскарчава́най |
раскарчава́ным |
раскарчава́ных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
раскарчава́ны
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
раскарчава́ны |
раскарчава́ная |
раскарчава́нае |
раскарчава́ныя |
| Р. |
раскарчава́нага |
раскарчава́най
раскарчава́нае |
раскарчава́нага |
раскарчава́ных |
| Д. |
раскарчава́наму |
раскарчава́най |
раскарчава́наму |
раскарчава́ным |
| В. |
раскарчава́ны (неадуш.)
раскарчава́нага (адуш.) |
раскарчава́ную |
раскарчава́нае |
раскарчава́ныя (неадуш.)
раскарчава́ных (адуш.) |
| Т. |
раскарчава́ным |
раскарчава́най
раскарчава́наю |
раскарчава́ным |
раскарчава́нымі |
| М. |
раскарчава́ным |
раскарчава́най |
раскарчава́ным |
раскарчава́ных |
Кароткая форма: раскарчава́на.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
раскарчава́ны раскорчёванный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раскарчава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад раскарчаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раскарчо́ваны, см. раскарчава́ны
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раскорчёванный раскарчава́ны, мног. параскарчо́ўваны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыбі́рышча ’раскарчаваны ўчастак’ (ст.-дар., Сл. ПЗБ). Да прыбіра́ць, прыбра́ць са значэннем ’расчысціць’. Параўн. балг. дыял. прибѝрище ’тое, што нарадзілася за год, ураджай’. Гл. браць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)