раме́сніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. раме́сніца раме́сніцы
Р. раме́сніцы раме́сніц
Д. раме́сніцы раме́сніцам
В. раме́сніцу раме́сніц
Т. раме́сніцай
раме́сніцаю		 раме́сніцамі
М. раме́сніцы раме́сніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раме́сніца ж. реме́сленница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раме́сніца, ‑ы, ж.

Жан. да рамеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раме́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які займаецца, валодае прафесійным рамяством.

Дробны р.

2. перан. Той, хто працуе без творчай думкі, па шаблоне.

3. Вучань рамеснага вучылішча (разм.).

|| ж. раме́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. раме́сніцкі, -ая, -ае і раме́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Р. промысел.

Рамесная праца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

реме́сленница раме́сніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)