ра́кавінны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ра́кавінны ра́кавінная ра́кавіннае ра́кавінныя
Р. ра́кавіннага ра́кавіннай
ра́кавіннае		 ра́кавіннага ра́кавінных
Д. ра́кавіннаму ра́кавіннай ра́кавіннаму ра́кавінным
В. ра́кавінны (неадуш.)
ра́кавіннага (адуш.)		 ра́кавінную ра́кавіннае ра́кавінныя (неадуш.)
ра́кавінных (адуш.)
Т. ра́кавінным ра́кавіннай
ра́кавіннаю		 ра́кавінным ра́кавіннымі
М. ра́кавінным ра́кавіннай ра́кавінным ра́кавінных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ра́кавінны ра́ковинный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ра́кавінны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ракавіны; зроблены з ракавіны (ракавін). Ракавінны вапняк. Ракавінная шкатулка.

2. Які мае ракавіну (у 1 знач.). Ракавінныя амёбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ра́кавіна, -ы, мн. -ы, -він, ж.

1. Цвёрдае ахоўнае покрыва некаторых беспазваночных жывёл у выглядзе вітай, авальнай або створкавай каробкі.

Р. малюска.

2. Назва розных прадметаў, якія сваім знешнім выглядам нагадваюць ракавіну (у 1 знач.).

Вушная р.

Мыцца над ракавінай.

3. Пустата ў метале, бетоне, гіпсе і пад., утвораная пры пераходзе рэчыва з вадкага стану ў цвёрды (спец.).

Усадачная р.

|| памянш.-ласк. ра́кавінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

|| прым. ра́кавінны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ра́ковинный ра́кавінны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)