разно́счыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. разно́счыца разно́счыцы
Р. разно́счыцы разно́счыц
Д. разно́счыцы разно́счыцам
В. разно́счыцу разно́счыц
Т. разно́счыцай
разно́счыцаю		 разно́счыцамі
М. разно́счыцы разно́счыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разно́счыца ж. разно́счица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разно́счыца, ‑ы, ж.

Жан. да разносчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разно́счык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто займаецца разноскай, дастаўкай чаго-н.

Р. піцы.

2. чаго. Той, хто з’яўляецца распаўсюджвальнікам чаго-н.

Р. інфекцыі.

|| ж. разно́счыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разно́счица разно́счыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)