разме́шванне гл. размяшаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разме́шванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. разме́шванне
Р. разме́швання
Д. разме́шванню
В. разме́шванне
Т. разме́шваннем
М. разме́шванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разме́шванне I ср. разме́шивание; см. разме́шваць I

разме́шванне II ср. разме́шивание; размина́ние; см. разме́шваць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разме́шванне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. размешваць ​1 — размясіць.

разме́шванне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. размешваць ​2 — размяшаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

размяша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -мяша́ны і -ме́шаны; зак., што.

Прыгатаваць што-н. шляхам размешвання лыжкай, мешалкай і пад.

Р. цукар у шклянцы чаю.

|| незак. разме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. разме́шванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

размясі́ць, -мяшу́, -ме́сіш, -ме́сіць; -ме́шаны; зак., што.

Перамяшаўшы, размяць (што-н. густое, вязкае).

Р. цеста.

|| незак. разме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. разме́шванне, -я, н. і разме́ска, -і, ДМ -ме́сцы, ж.; прым. разме́сачны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разме́шивание​I разме́шванне, -ння ср.; см. разме́шивать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разме́шивание​II разме́шванне, -ння ср.; см. разме́шивать​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разба́лтывание​I

1. разбо́ўтванне, -ння ср., разме́шванне, -ння ср.;

2. расхі́стванне, -ння ср.; расхля́бванне, -ння ср.; см. разба́лтывать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мяць ’размінаць’, ’аддзяляць валакно ад трасты’, ’таўчы’, ’камячыць’, ’прыгінаць, прытоптваць (расліны) да зямлі’, ’умінаць, есці з апетытам’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС, Ян.; міёр., Нар. лекс.). Укр. мʼя́ти, мня́ти, рус. мять, ц.-слав. мѧти; польск. miąć, ст.-чэш. mieti, славац. mäť, славен. méti, балг. мъ̀на. Прасл. męti (mьnǫ), да якога роднаснымі з’яўляюцца літ. mìnti ’таптаць (пасевы)’, ’мяць лён’, лат. mĩt ’тс’, mīne ’месца, дзе мнуць гліну’, ст.-прус. mynix ’дубільшчык’, ст.-інд. carmamnāh ’кажамяка’, ірл. men ’мука́’, уэльск. mathr ’таптанне, размешванне нагамі’ — і.-е. *men‑ ’таптаць’ (Траўтман, 185; Мюленбах-Эндзелін, 2, 646; Фасмер, 2, 634; Бязлай, 2, 181).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)