разжа́лаваць, -лую, -луеш, -луе; -луй; -лаваны; зак., каго (што).

Панізіць у чыне або ў пасадзе за якую-н. правіннасць.

Р. у радавыя.

|| наз. разжа́лаванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разжа́лаваць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. разжа́лую разжа́луем
2-я ас. разжа́луеш разжа́луеце
3-я ас. разжа́луе разжа́луюць
Прошлы час
м. разжа́лаваў разжа́лавалі
ж. разжа́лавала
н. разжа́лавала
Загадны лад
2-я ас. разжа́луй разжа́луйце
Дзеепрыслоўе
прош. час разжа́лаваўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разжа́лаваць сов. разжа́ловать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разжа́лаваць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., каго-што.

Панізіць у чыне або ў пасадзе за якую‑н. правіннасць. Як.. [Кідалу] пакараюць? Разжалуюць, пашлюць у штрафны батальён? Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разжа́ловать сов., воен., уст. разжа́лаваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разжа́лаванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. разжалаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разжа́лаваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад разжалаваць.

2. у знач. прым. Якога разжалавалі. Сярод [гайдуцкага] племені трапляліся розныя людзі: дзеці дробных збяднелых паноў, чыноўнікаў, разжалаваныя афіцэры царскай арміі. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)