разво́зчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
разво́зчыца |
разво́зчыцы |
| Р. |
разво́зчыцы |
разво́зчыц |
| Д. |
разво́зчыцы |
разво́зчыцам |
| В. |
разво́зчыцу |
разво́зчыц |
| Т. |
разво́зчыцай
разво́зчыцаю |
разво́зчыцамі |
| М. |
разво́зчыцы |
разво́зчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
разво́зчыца ж. разво́зчица
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разво́зчыца, ‑ы, ж.
Жан. да развозчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разво́зчица разво́зчыца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)