развалю́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
развалю́шка |
развалю́шкі |
| Р. |
развалю́шкі |
развалю́шак |
| Д. |
развалю́шцы |
развалю́шкам |
| В. |
развалю́шку |
развалю́шкі |
| Т. |
развалю́шкай
развалю́шкаю |
развалю́шкамі |
| М. |
развалю́шцы |
развалю́шках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
развалю́ха, -і, ДМ -лю́се, мн. -і, -лю́х, ж. (разм.).
Пра што-н. старое, якое вось-вось разваліцца.
Не хата, а р.
Хопіць ездзіць на машыне-развалюсе.
|| памянш. развалю́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)