п’е́за
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
п’е́за |
п’е́зы |
| Р. |
п’е́зы |
п’е́з |
| Д. |
п’е́зе |
п’е́зам |
| В. |
п’е́зу |
п’е́зы |
| Т. |
п’е́зай п’е́заю |
п’е́замі |
| М. |
п’е́зе |
п’е́зах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
п’е́за, ‑ы, ж.
Спец. Адзінка вымярэння механічнага напружання і ціску ў сістэме адзінак метр — тона — секунда.
[Ад грэч. piézō — цісну.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)