піха́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. піха́нне
Р. піха́ння
Д. піха́нню
В. піха́нне
Т. піха́ннем
М. піха́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піха́нне ср., см. пха́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піха́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. піхаць і піхацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго-што.

Тое, што і пхаць.

|| аднакр. піхну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. піха́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пиха́ние пха́нне, -ння ср., піха́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)