пі́сар
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пі́сар |
пі́сары |
| Р. |
пі́сара |
пі́сараў |
| Д. |
пі́сару |
пі́сарам |
| В. |
пі́сара |
пі́сараў |
| Т. |
пі́сарам |
пі́сарамі |
| М. |
пі́сару |
пі́сарах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
намудраге́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.
Разм. Тое, што і намудраваць (у 2 знач.). [Дзед:] — Я іх ведаю, гэтых пісараў. Іншы намудрагеліць, каб паказаць, што ён.. вучоны. А што і да чаго — ліха яго ведае. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)