піко́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. піко́ўка
Р. піко́ўкі
Д. піко́ўцы
В. піко́ўку
Т. піко́ўкай
піко́ўкаю
М. піко́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піко́ўка ж., карт., прост. пико́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пико́вка ж., карт., прост. віно́вая (ка́рта), піко́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пі́гаўка, пікоўка ’кнігаўка’ (навагр., Нар. сл.; шальч., лід., Сл. ПЗБ; ашм., Стан.; воран., навагр., стаўб., ЛА, 1). Гукапераймальнае. Ад пі‑гі! — крыку птушкі. Адсюль непасрэдна пігіца, пігіца, пііца ’кнігаўка’ (воран., іўеў., Сцяшк. С.п.; ашм., шальч., ігн., Сл. ПЗБ; ЛА, 1). Сюды ж пі галка (валож., ЛА, 1).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)