пячо́рны, -ая, -ае.

1. гл. пячора.

2. Які адносіцца да дагістарычных часоў, да жыцця першабытных людзей у пячорах.

П. чалавек.

П. перыяд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пячо́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пячо́рны пячо́рная пячо́рнае пячо́рныя
Р. пячо́рнага пячо́рнай
пячо́рнае		 пячо́рнага пячо́рных
Д. пячо́рнаму пячо́рнай пячо́рнаму пячо́рным
В. пячо́рны (неадуш.)
пячо́рнага (адуш.)		 пячо́рную пячо́рнае пячо́рныя (неадуш.)
пячо́рных (адуш.)
Т. пячо́рным пячо́рнай
пячо́рнаю		 пячо́рным пячо́рнымі
М. пячо́рным пячо́рнай пячо́рным пячо́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пячо́рны пеще́рный;

п. чалаве́к — антр. пеще́рный челове́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пячо́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да пячоры. Пячорнае скляпенне. Пячорная цемра. // Які жыве ў пячоры. Пячорныя жывёлы. // Які знаходзіцца ў пячоры. Пячорнае возера.

2. Які адносіцца да перыяду, калі людзі жылі ў пячорах. Пячорны чалавек. Пячорны перыяд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пячо́ра, -ы, мн. -ы, -чо́р, ж.

Пустая прастора пад зямлёй або ў горным масіве, якая мае выхад на паверхню.

Сталактытавыя пячоры.

|| прым. пячо́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пеще́рный пячо́рны;

пеще́рный челове́к анат. пячо́рны чалаве́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пячэ́рны, см. пячо́рны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пячэ́рны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і пячорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

траглады́т, -а, М -ды́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Першабытны пячорны чалавек.

2. перан. Грубіян, некультурны чалавек.

|| ж. траглады́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

траглады́т, ‑а, М ‑дыце, м.

1. Першабытны пячорны чалавек.

2. Разм. Грубіян, некультурны чалавек; цемрашал.

[Ад грэч. trōglodytēs — які жыве ў пары або пячоры, першапачаткова ўласнае імя народа, які жыў у Эфіопіі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)