пянёчны гл. пень.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пянё́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пянё́чны пянё́чная пянё́чнае пянё́чныя
Р. пянё́чнага пянё́чнай
пянё́чнае		 пянё́чнага пянё́чных
Д. пянё́чнаму пянё́чнай пянё́чнаму пянё́чным
В. пянё́чны
пянё́чнага		 пянё́чную пянё́чнае пянё́чныя
Т. пянё́чным пянё́чнай
пянё́чнаю		 пянё́чным пянё́чнымі
М. пянё́чным пянё́чнай пянё́чным пянё́чных

Крыніцы: tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пень, пня, мн. пні, пнёў, м.

1. Астатак спілаванага, ссечанага ці зламанага дрэва, які тырчыць з зямлі.

Карчаваць пні.

Быць на пні (быць не зрэзаным — пра лес, збожжа). Стаіць як п. (перан.: нерухома, нічога не разумеючы; разм.).

2. Адно дрэва будаўнічага матэрыялу.

Купіць сорак пнёў лесу.

3. перан. Пра бесталковага, абыякавага да ўсяго чалавека (разм., пагард.).

Што гэты п. тут можа зразумець?

|| памянш. пянёк, -нька́, мн. -нькі́, -нько́ў, м. (да 1 знач.).

|| прым. пянёчны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.) і пнёвы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)