пшані́чка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
пшані́чка |
| Р. |
пшані́чкі |
| Д. |
пшані́чцы |
| В. |
пшані́чку |
| Т. |
пшані́чкай
пшані́чкаю |
| М. |
пшані́чцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пшані́чка ж., ласк. пшени́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пшані́ца, -ы, ж.
Хлебны злак, а таксама яго зерне, якое ідзе на выраб белай мукі.
Азімая п.
Насенная п.
|| памянш. пшані́чка, -і, ДМ -чцы, ж.
|| прым. пшані́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пшени́чка ласк. пшані́чка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пшані́ца ’пшаніца, ярыца, Triticum aestivum L.’ (ТСБМ, Кіс., Сл. ПЗБ), ’пшаніца звычайная, Triticum vulgare Vill.’ (Шат.), пшэні́ца ’пшаніца’ (ТС; вільн., Сл. ПЗБ), пшанэ́ця ’тс’ (кам., Сл. ПЗБ), пышані́ца ’тс’ (Бяльк.), пшані́чка (pszeníczka) ’кукуруза’ (Пятк. 1), ст.-бел. пшеница ’пшаніца’, укр. пшени́ця, рус. пшени́ца, польск. pszenica, чэш. pšenice) славац. pšenica, в.-луж. pšenca, н.-луж. pšenica, серб.-харв. пшѐница, шѐница, славен. pšeníca, балг. пшени́ца, макед. пченица. Прасл. *pьšenica, вытворнае ад *pьšeno, гл. пшано.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)