◎ Пу́тала ’пута’ (свісл., Сцяшк. Сл.). Аддзеяслоўны назоўнік ад пу́таць (гл.) — ’тое, чым путаюць’; параўн. рус. путло (ад пу́то, Праабражэнскі, 2, 155; Фасмер, 3, 412).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пу́таць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пу́таю |
пу́таем |
| 2-я ас. |
пу́таеш |
пу́таеце |
| 3-я ас. |
пу́тае |
пу́таюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пу́таў |
пу́талі |
| ж. |
пу́тала |
| н. |
пу́тала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пу́тай |
пу́тайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
пу́таючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пу́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.
Звязваць путам ногі жывёле. І Рыгор путае каня, і Паўлюк простую [кабылу] не пускае. Крапіва. // Не даваць магчымасці свабодна рухацца. Пакуль дайшла да Хвалковіч, Ядвіся прамокла да ніткі. Набрынялая вадой спадніца ліпла да цела, путала змораныя ногі. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)