пустэ́льніцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пустэ́льніцкі |
пустэ́льніцкая |
пустэ́льніцкае |
пустэ́льніцкія |
| Р. |
пустэ́льніцкага |
пустэ́льніцкай
пустэ́льніцкае |
пустэ́льніцкага |
пустэ́льніцкіх |
| Д. |
пустэ́льніцкаму |
пустэ́льніцкай |
пустэ́льніцкаму |
пустэ́льніцкім |
| В. |
пустэ́льніцкі (неадуш.)
пустэ́льніцкага (адуш.) |
пустэ́льніцкую |
пустэ́льніцкае |
пустэ́льніцкія (неадуш.)
пустэ́льніцкіх (адуш.) |
| Т. |
пустэ́льніцкім |
пустэ́льніцкай
пустэ́льніцкаю |
пустэ́льніцкім |
пустэ́льніцкімі |
| М. |
пустэ́льніцкім |
пустэ́льніцкай |
пустэ́льніцкім |
пустэ́льніцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пустэ́льніцкі
1. пусты́ннический, затво́рнический;
2. перен. затво́рнический
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пустэ́льніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пустэльніка, пустэльніцтва. Пустэльніцкае жыццё.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пустэ́льніцтва, -а, н. (кніжн.).
Жыццё пустэльніка.
|| прым. пустэ́льніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пустэ́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, які з рэлігійных меркаванняў адмовіўся ад зносін з людзьмі і пасяліўся ў бязлюдным месцы.
Манах-п.
2. перан. Пра чалавека, які жыве ў адзіноце, у бязлюдным месцы.
|| ж. пустэ́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. пустэ́льніцкі, -ая, -ае.
Пустэльніцкае жыццё.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
затво́рнический пустэ́льніцкі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пусты́ннический пустэ́льніцкі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
отше́льнический
1. уст. пустэ́льніцкі;
2. перен. адзіно́тніцкі, само́тніцкі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)