цысты́т, -у, М -ты́це, м. (спец.).

Вострае або хранічнае запаленне мачавога пузыра.

|| прым. цысты́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цыстаскапі́я, -і, ж. (спец.).

Метад даследавання ўнутранай паверхні мачавога пузыра з дапамогай цыстаскопа.

|| прым. цыстаскапі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цыстаско́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Медыцынскі інструмент для агляду поласці мачавога пузыра.

|| прым. цыстаско́пны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пузы́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пузы́р пузыры́
Р. пузыра́ пузыро́ў
Д. пузыру́ пузыра́м
В. пузы́р пузыры́
Т. пузыро́м пузыра́мі
М. пузыры́ пузыра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

халецысты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Запаленне жоўцевага пузыра.

[Грэч. cholē — жоўць і kustis — пузыр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыстаско́п, ‑а, м.

Інструмент для агляду поласці мачавога пузыра.

[Ад грэч. kýstis — мачавы пузыр і skopéō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цысты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Вострае або хранічнае запаленне мачавога пузыра.

[Ад грэч. kýstis — мачавы пузыр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыстаскапі́я, ‑і, ж.

Метад даследавання ўнутранай паверхні мачавога пузыра з дапамогай цыстаскопа.

[Ад грэч. kýstis — мачавы пузыр і skopéō — гляджу, назіраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндаско́п, ‑а, м.

Прыбор для агляду ўнутраных поласцей арганізма (страўніка, стрававода, мачавога пузыра і пад.).

[Ад грэч. éndon — унутры і skopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Муццянка, муцьянка, муцянка ’дуда з трыма маленькімі дудачкамі, прымацаванымі да пузыра’ (Анім. дад., Кіркор). Польск. mutyanki, якое з multanka ’валынка’, mulitanka ’тс’, апошнія ад назвы Multany ’Валахія’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)