пуансо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пуансо́н пуансо́ны
Р. пуансо́на пуансо́наў
Д. пуансо́ну пуансо́нам
В. пуансо́н пуансо́ны
Т. пуансо́нам пуансо́намі
М. пуансо́не пуансо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пуансо́н м., спец. пуансо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пуансо́н

1. техн. пуансо́н, -на м.;

2. см. пунсо́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пуансо́н, ‑а, м.

Спец.

1. Верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам.

2. Тое, што і пунсон.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)