псалты́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
псалты́р |
псалтыры́ |
| Р. |
псалтыра́ |
псалтыро́ў |
| Д. |
псалтыру́ |
псалтыра́м |
| В. |
псалты́р |
псалтыры́ |
| Т. |
псалтыро́м |
псалтыра́мі |
| М. |
псалтыры́ |
псалтыра́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
псалты́р, ‑а, м.
Адна з біблейскіх кніг Старога запавету, якая складаецца з псалмоў. У гэтыя ж дні Ілюка хавалі. З пушчы папрыходзілі блізшыя леснікі, збілі гуртам сякую-такую труну, палажылі ў яе свежага сена, прачыталі з псалтыра некалькі малітваў і вынеслі на ручніках з хаты. Лобан. // Гэта кніга ў якасці падручніка ў мінулым.
[Грэч. psaltērion.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)