прэ́тар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прэ́тар прэ́тары
Р. прэ́тара прэ́тараў
Д. прэ́тару прэ́тарам
В. прэ́тара прэ́тараў
Т. прэ́тарам прэ́тарамі
М. прэ́тару прэ́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прэ́тар м., ист. пре́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прэ́тар, ‑а, м.

У Старажытным Рыме — прадстаўнік вышэйшай судовай улады.

[Лац. praetor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пре́тор ист. прэ́тар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)