пры́чт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пры́чт
Р. пры́чту
Д. пры́чту
В. пры́чт
Т. пры́чтам
М. пры́чце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прычт, -у, М -чце, м.

Царкоўныя служыцелі і пеўчыя ў хрысціянскай царкве (першапачаткова — без святара).

З’явіўся з усім прычтам.

|| прым. пры́чтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прычт (род. пры́чту) м., церк. причт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прычт, ‑у, М ‑чце, м.

Духавенства якой‑н. царквы; клір.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прычт ’духавенства якой-небудзь царквы; клір’ (ТСБМ), ст.-бел. причтъ, причьтъ, причетъ, рус. причт, причет, причёт, укр. причет. З царк.-слав. причтъ, причьтъ, причетъ, дзе аддзеяслоўны назоўнік ад причисти ’прылічыць, уключыць’. Бліжэй да зыходнай формы ст.-бел. причтати ’прылічыць, спалучыць’ (Ст.-бел. лексікон).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

причт церк. прычт, род. пры́чту м.; (клир) клір, род. клі́ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)