прытуха́ць

дзеяслоў, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. прытуха́е прытуха́юць
Прошлы час
м. прытуха́ў прытуха́лі
ж. прытуха́ла
н. прытуха́ла

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прытуха́ць I несов. (становиться слабее — о свете, огне и т.п.) притуха́ть

прытуха́ць II несов. немно́го протуха́ть; см. прыту́хнуць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прытуха́ць ​1, ‑ае.

Незак. да прытухнуць ​1.

прытуха́ць ​2, ‑ае.

Незак. да прытухнуць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пригаса́ть несов. прытуха́ць, прыгаса́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прытуха́нне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прытухаць ​1 — прытухнуць ​1.

прытуха́нне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прытухаць ​2 — прытухнуць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прытуха́нне ср. притуха́ние; см. прытуха́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

притуха́ть несов., в разн. знач. прытуха́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыту́каць ’аглушаць заўсёднай лаянкай; прымушаць лаянкай да працы’ (Нас.), ’прымусіць (настойлівымі патрабаваннямі)’ (Мат. Маг., Юрч. СНС), прытука́ць, прытуха́ць ’абгаворваць’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ). Рус. смал. приту́кивать ’лаяць каго-небудзь, прымушаючы працаваць’. Да ту́каць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)