прыто́чка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
прыто́чка |
| Р. |
прыто́чкі |
| Д. |
прыто́чцы |
| В. |
прыто́чку |
| Т. |
прыто́чкай
прыто́чкаю |
| М. |
прыто́чцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыто́чка I ж. прито́чка; см. прытачы́ць I
прыто́чка II ж. приста́вка, надста́вка, наста́вка; приши́вка, прита́чка; надвя́зка; нараще́ние ср.; см. прытачы́ць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыто́чка 1, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыточваць 1 — прытачыць 1.
прыто́чка 2, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыточваць 2 — прытачыць 2.
2. Тое, чым прыточана, прыстаўлена што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прито́чка ж., техн. прыто́чка, -кі ж., прыто́чванне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пры́тачак ’высевак’ (пух., Сл. ПЗБ), прыто́чка ’дадатак’ (Байк. і Некр.). Ад прытача́ць ’надтачыць; дадаць частку, кавалак, каб павялічыць што-небудзь’ < тачыць (гл.). Адносна семантыкі параўн. яшчэ і ўкр. приточи́ти ’далучыць, дадаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прита́чка ж., портн., сапожн. прышы́ўка, -кі ж., прышыва́нне, -ння ср.; прыто́чка, -кі ж., прыто́чванне, -ння ср.; см. прита́чиватьI;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)