прыткну́ты
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыткну́ты |
прыткну́тая |
прыткну́тае |
прыткну́тыя |
| Р. |
прыткну́тага |
прыткну́тай прыткну́тае |
прыткну́тага |
прыткну́тых |
| Д. |
прыткну́таму |
прыткну́тай |
прыткну́таму |
прыткну́тым |
| В. |
прыткну́ты (неадуш.) прыткну́тага (адуш.) |
прыткну́тую |
прыткну́тае |
прыткну́тыя (неадуш.) прыткну́тых (адуш.) |
| Т. |
прыткну́тым |
прыткну́тай прыткну́таю |
прыткну́тым |
прыткну́тымі |
| М. |
прыткну́тым |
прыткну́тай |
прыткну́тым |
прыткну́тых |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыткну́ты
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыткну́ты |
прыткну́тая |
прыткну́тае |
прыткну́тыя |
| Р. |
прыткну́тага |
прыткну́тай прыткну́тае |
прыткну́тага |
прыткну́тых |
| Д. |
прыткну́таму |
прыткну́тай |
прыткну́таму |
прыткну́тым |
| В. |
прыткну́ты (неадуш.) прыткну́тага (адуш.) |
прыткну́тую |
прыткну́тае |
прыткну́тыя (неадуш.) прыткну́тых (адуш.) |
| Т. |
прыткну́тым |
прыткну́тай прыткну́таю |
прыткну́тым |
прыткну́тымі |
| М. |
прыткну́тым |
прыткну́тай |
прыткну́тым |
прыткну́тых |
Кароткая форма: прыткну́та.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыткну́ты разг.
1. при́ткнутый;
2. приста́вленный;
1, 2 см. прыткну́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыткну́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прыткнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
приткну́тый прыткну́ты; прышпі́лены; см. приткну́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Прыця́кнуць (прыткнуты) ’крыху падсохнуць’ (Клім.). Няясна. Магчыма, звязана з цячы (гл.), параўн. цекці ’цячы’ (ТС), з падаўжэннем галоснага ў корані пад націскам. Інакш і непераканаўча ЕСУМ, 4, 582 (вынік трансфармацыі протряхнути ’падсохнуць’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)