прысе́лле
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прысе́лле |
прысе́ллі |
| Р. |
прысе́лля |
прысе́лляў |
| Д. |
прысе́ллю |
прысе́ллям |
| В. |
прысе́лле |
прысе́ллі |
| Т. |
прысе́ллем |
прысе́ллямі |
| М. |
прысе́ллі |
прысе́ллях |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прысе́лле ’паселішча’; ’жыллё; прыстанішча’ (Байк. і Некр., Шат., Яруш.), ’ваколіца’ (лаг., Жд. 2), прысёлак, пры́сёлок, прысёла ’выселак, хутар’ (Клім., Жд. 2, ТС). Да сяло́, параўн. рус. присе́лье, присе́ло, присёлок укр. присі́лок, приси́лля і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)