прыпісны́, -а́я, -о́е (афіц.).

Прылічаны да якой-н. установы, прадпрыемства; які сведчыць пра такое прылічэнне.

Прыпісное пасведчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпісны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыпісны́ прыпісна́я прыпісно́е прыпісны́я
Р. прыпісно́га прыпісно́й
прыпісно́е		 прыпісно́га прыпісны́х
Д. прыпісно́му прыпісно́й прыпісно́му прыпісны́м
В. прыпісны́ (неадуш.)
прыпісно́га (адуш.)		 прыпісну́ю прыпісно́е прыпісны́я (неадуш.)
прыпісны́х (адуш.)
Т. прыпісны́м прыпісно́й
прыпісно́ю		 прыпісны́м прыпісны́мі
М. прыпісны́м прыпісно́й прыпісны́м прыпісны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыпісны́ в разн. знач. приписно́й;

~ны́я лугі́ — приписны́е луга́;

п. пункт — приписно́й пункт;

○ ~ны́я сяля́не — ист. приписны́е крестья́не

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпісны́, ‑ая, ‑ое.

1. Прылічаны, прыпісаны куды‑н. Прыпісное сяло. Прыпісныя лугі.

2. Які праводзіць прыпіску. Прыпісны пункт.

•••

Прыпісныя сяляне гл. селянін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

приписно́й прыпісны́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)