прыпалі́ць, -алю́, -а́ліш, -а́ліць; -а́лены; зак., што.

1. Запаліць ад ужо запаленага.

П. лучыну.

2. Трохі падпаліць (разм.).

П. пірог. П. валёнкі пры сушцы.

3. Прыкурыць (разм.).

|| незак. прыпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпалі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыпалю́ прыпа́лім
2-я ас. прыпа́ліш прыпа́ліце
3-я ас. прыпа́ліць прыпа́ляць
Прошлы час
м. прыпалі́ў прыпалі́лі
ж. прыпалі́ла
н. прыпалі́ла
Загадны лад
2-я ас. прыпалі́ прыпалі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прыпалі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыпалі́ць сов.

1. заже́чь;

п. лучы́ну ад ля́мпы — заже́чь лучи́ну от ла́мпы;

2. приже́чь;

п. піро́г — приже́чь пиро́г;

3. разг. прикури́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак., што.

1. Запаліць што‑н. ад чаго‑н., ужо запаленага, палаючага. Прыпаліць лучыну. □ Шура прыпаліў сваю свечку ад Валодзевай, і хлопчыкі рушылі далей. Арабей. // Разм. Прыкурыць. Ладымер зноў прыпаліў люльку, бо яна вельмі часта патухала, і трохі памаўчаў. Чарнышэвіч. [Барашкін] скруціў тоўстую цыгарку, прыпаліў яе і раптам пачаў расказваць Мятліцкаму ўсё, што адбылося з ім сёння. Савіцкі.

2. Разм. Месцамі або з бакоў спаліць, трохі падпаліць. Прыпаліць валёнкі пры сушцы. Прыпаліць пірог у печы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпа́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыпаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпа́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прыпаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпа́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыпальваць — прыпаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пры́паль ’прыпаяеце, падпаленае месца; рэч з прыпаленага матэрыялу’ (Нас.). Аддзеяслоўны дэрыват ад прыпаліць < паліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыпа́лены

1. зажжённый;

2. прижжённый;

3. разг. прику́ренный;

1-3 см. прыпалі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трут, ‑у, М труце, м.

Высушаная губа, якая выкарыстоўваецца пры высяканні агню. Казачэнка б’е крэсівам па крэм[ені], высякаючы іскру, раздзьмухвае трут, каб прыпаліць люльку. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)