прынука́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. прынука́нне
Р. прынука́ння
Д. прынука́нню
В. прынука́нне
Т. прынука́ннем
М. прынука́нні

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прынука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго (што).

Прымушаць, патрабаваць.

П. да работы.

|| наз. прынука́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)