прылі́пчывы, -ая, -ае.

1. Які лёгка прыліпае.

Прыліпчывая гліна.

Прыліпчывая хвароба (перан.: заразная; разм.).

2. перан. Надакучлівы, неадчэпны (разм.).

|| наз. прылі́пчывасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прылі́пчывы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прылі́пчывы прылі́пчывая прылі́пчывае прылі́пчывыя
Р. прылі́пчывага прылі́пчывай
прылі́пчывае		 прылі́пчывага прылі́пчывых
Д. прылі́пчываму прылі́пчывай прылі́пчываму прылі́пчывым
В. прылі́пчывы (неадуш.)
прылі́пчывага (адуш.)		 прылі́пчывую прылі́пчывае прылі́пчывыя (неадуш.)
прылі́пчывых (адуш.)
Т. прылі́пчывым прылі́пчывай
прылі́пчываю		 прылі́пчывым прылі́пчывымі
М. прылі́пчывым прылі́пчывай прылі́пчывым прылі́пчывых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прылі́пчывы прям., перен., разг. прили́пчивый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прылі́пчывы, ‑ая, ‑ае.

1. Які лёгка і добра прыліпае, прыстае. Прыліпчывая гразь. Прыліпчывая смала.

2. перан. Разм. Які лёгка перадаецца іншым; заразны. Прыліпчывая хвароба.

3. перан. Разм. Надакучлівы, назойлівы. Прыліпчывы чалавек. Прыліпчывы субяседнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прили́пчивый прылі́пчывы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Ляпля́вы, лепля́ву ’назойлівы, прыліпчывы’ (ТС). Да лі́пнуць, ляпі́цца, ляпі́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)