прылуне́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прылуне́ю прылуне́ем
2-я ас. прылуне́еш прылуне́еце
3-я ас. прылуне́е прылуне́юць
Прошлы час
м. прылуне́ў прылуне́лі
ж. прылуне́ла
н. прылуне́ла
Загадны лад
2-я ас. прылуне́й прылуне́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час прылуне́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Прылуне́ць ’здурнець’, прылуне́лы, прылуне́ўшы ’не зусім разумны; псіхічна хворы’ (валож., брасл., барыс., глыб., Сл. ПЗБ; ЛА, 3). Да лунь 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)