прылама́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыламлю́ |
прыло́мім |
| 2-я ас. |
прыло́міш |
прыло́міце |
| 3-я ас. |
прыло́міць |
прыло́мяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прылама́ў |
прылама́лі |
| ж. |
прылама́ла |
| н. |
прылама́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыламі́ |
прыламі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прылама́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прылама́ць сов.
1. надломи́ть, надлома́ть;
2. перен., разг. приучи́ть; принорови́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прылама́ць, ‑ламлю, ‑ломіш, ‑ломіць; зак.
1. што. Згінаючы, зрабіць трэшчыну; надламаць. Прыламаць галінку.
2. перан.; каго. Разм. Змяніць (характар, звычкі і пад.). І тут.. думка яго спынілася.. [Толяк] аж жахнуўся вялікіх перспектыў, калі ўсё ўдасца. Тут можна і прыламаць сябе, хоць дзеля вока людскога. Чорны. // Прывучыць да чаго‑н. — Я от толькі Цімоха ніяк не прыламаў, каб маю скрыначку падносіў! — жартуе Вейс. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прылама́ць у выразе прылама́ць языка ’навучыцца гаварыць’ (Ян.). Да лама́ць (гл.) з пашырэннем семантыкі, якое працягвае прасл. *lamati са значнай семантычнай базай (ЭССЯ, 14, 25–26). Гл. таксама ЕСУМ, 3, 188–189.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыло́мваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыламаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыло́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыламаць (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прылама́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прыламаць.
2. у знач. прым. Надламаны, прыгнуты. Грузным мяшком бандыт з’ехаў пад абгарэлы пянёк, адну руку падкурчыўшы пад сябе, а другой хапаючыся за прыламаныя галінкі. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)