прыку́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прыку́рка
Р. прыку́ркі
Д. прыку́рцы
В. прыку́рку
Т. прыку́ркай
прыку́ркаю
М. прыку́рцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыку́рка ж., разг. прыку́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыку́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Разм. Тое, ад чаго прыкурваюць. Пакуль [старшына] ладзіў прыкурку, усе маўчалі. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)