Прыкме́ць ’набыць’ (Мат. Гом.). Верагодна, кантамінацыя дзеясловаў прыкме́ціць і (зай)ме́ць/прыйма́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыкме́ціць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыкме́чу прыкме́цім
2-я ас. прыкме́ціш прыкме́ціце
3-я ас. прыкме́ціць прыкме́цяць
Прошлы час
м. прыкме́ціў прыкме́цілі
ж. прыкме́ціла
н. прыкме́ціла
Загадны лад
2-я ас. прыкме́ць прыкме́цьце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыкме́ціўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)