прызво́ліцца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прызво́люся |
прызво́лімся |
| 2-я ас. |
прызво́лішся |
прызво́ліцеся |
| 3-я ас. |
прызво́ліцца |
прызво́ляцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прызво́ліўся |
прызво́ліліся |
| ж. |
прызво́лілася |
| н. |
прызво́лілася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прызво́лься |
прызво́льцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прызво́ліўшыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прызво́ліцца ’прызнацца’ (астрав., Сл. ПЗБ). Магчыма, звязана са ст.-бел. призволити ’дазволіць’, укр. призво́лити ’выявіць ласку, міласць; даць дазвол, згоду на што-небудзь’, што можа сведчыць на карысць уласнага развіцця на ўсх.-слав. моўнай глебе.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)