прыда́шак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыда́шак |
прыда́шкі |
| Р. |
прыда́шка |
прыда́шкаў |
| Д. |
прыда́шку |
прыда́шкам |
| В. |
прыда́шак |
прыда́шкі |
| Т. |
прыда́шкам |
прыда́шкамі |
| М. |
прыда́шку |
прыда́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыда́шак, -шка м. наве́с (при стене)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыда́шак, ‑шка, м.
Абл. Край даху, які навісае над чым‑н.; падстрэшак. Адзін з прыезджых, якія стаялі пад прыдашкам, дзе вісеў станцыйны звон, перахрысціўся і расхінуў пры гэтым свой башлык. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)