Verbum

анлайнавы слоўнік

прыва́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыва́рка ж., тех., в разн. знач. прива́рка;

рабі́ць ~ку — де́лать прива́рку;

п. злама́лася — прива́рка слома́лась

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыва́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прыварваць — прыварыць (у 2 знач.) і знач. дзеясл. прыварвацца — прыварыцца.

2. Тое, што атрымана ў выніку такога дзеяння. Прыварка адпала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывары́ць, -ару́, -а́рыш, -а́рыць; -а́раны; зак., што.

Прырабіць, зварваючы.

П. ручку да металічнага каўша.

|| незак. прыва́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыва́рка, -і, ДМ -рцы, ж. і прыва́рванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прива́рка ж.

1. (действие) прыва́рка, -кі ж.; неоконч. прыва́рванне, -ння ср.;

2. (то, что приварено) прыва́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)