Пру́дзішча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Пру́дзішча
Р. Пру́дзішча
Д. Пру́дзішчу
В. Пру́дзішча
Т. Пру́дзішчам
М. Пру́дзішчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Прудзі́шча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Прудзі́шча
Р. Прудзі́шча
Д. Прудзі́шчу
В. Прудзі́шча
Т. Прудзі́шчам
М. Прудзі́шчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пру́дзішча ’месца, дзе быў млын’ (Нас.), ст.-бел. прудище ’сажалка, высахлы ставок’; славен. prodíšče, серб.-харв. пру̏дшите ’рачны нанос’, балг. пръ́дище ’месца, дзе цякла рака і нанесла пясок і жвір’. Прасл. *prǫdiště, вытворнае ад *prǫdъ, гл. пруд 1. Гл. Бярнар, RÉS, 27, 31–40; БЕР, 5, 819–820.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)