прича́стие​I ср., грам. дзеепрыме́тнік, -ка м.;

прича́стие настоя́щего вре́мени дзеепрыме́тнік цяпе́рашняга ча́су;

прича́стие проше́дшего вре́мени дзеепрыме́тнік про́шлага ча́су.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прича́стие​II ср.

1. (причастность) уст. прынале́жнасць, -ці ж., дачыне́нне, -ння ср., заме́шанасць, -ці ж.;

2. (обряд причащения) церк. прыча́сць, -ці ж.;

3. (вино, употребляемое при причащении) церк. прыча́сць, -ці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзеепрыме́тнік м., грам. прича́стие ср.;

дз. цяпе́рашняга ча́су — прича́стие настоя́щего вре́мени

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заме́шанасць ж. прича́стность, прича́стие ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыча́сць ж., церк. прича́стие ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

причасти́ть​II сов. (дать причастие) церк. прычасці́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыча́сце, прыча́сць ’абрад прычашчэння; віно з кавалачкамі просвіры, якое ўжываецца для прычашчэння’ (ТСБМ, Мік., Нас., Ласт., Др.-Падб.), параўн. таксама ў прыча́стку ’ўпрыкуску’ (ТС), ст.-бел. причастие, причастье (XVI ст.), рус. прича́стие, укр. прича́стя, балг. причастие, серб.-харв. при́чест ’прычасце’, макед. причест, ст.-слав. причѧстиѥ. Паводле Крукоўскага (Уплыў, 74), з рус. причастие, аднак можа быць працягам ў старабеларускай мове царкоўнаславянскага слова, дзе, на думку аўтараў БЕР (5, 744), з’яўляецца аддзеяслоўным дэрыватам ад причастити, якое калькуе с.-грэч. κοτνώνω = лац. communicare ’аб’ядноўваць’. Гл. таксама ЕСУМ, 4, 583 (украінскае слова лічыцца непасрэдным запазычаннем са стараславянскай).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)